Βιογραφικό

Γνωρίζοντας τον Αντώνη Λιοδάκη

Είμαι ψυχίατρος και επέλεξα συνειδητά αυτόν το δρόμο. Αφ΄ενός για να ερευνήσω σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου μήπως και συμφιλιωθώ μαζί του. Αφετέρου γιατί πιστεύω ότι μόνο η ψυχιατρική μπορεί να συνδυάσει καλύτερα κι άλλες επιστήμες του ανθρώπου όπως την φιλοσοφία και την κοινωνιολογία και να απαντήσει σε θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σήμερα όμως ζούμε τους μεγάλους ψεύτικους μύθους και έχουμε ανάγκη τις μεγάλες απομυθοποιήσεις που ήδη αρχίζουν να έρχονται. Ίσως μια μέρα ζήσουμε την εποχή της μη-ψυχιατρικής.

Η σημασία της δουλειάς μου βρίσκεται στην απομυθοποίηση της ψυχιατρικής ή αλλιώς στην αποτύπωση μιας ψυχιατρικής με ανθρώπινο πρόσωπο (δημοκρατική ψυχιατρική) σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο διεπιστημονικότητας. Η από-ψυχιατρικοποίηση της ζωής μας αποτελεί πολιτικό ζήτημα που αναγάγει την ψυχιατρική πράξη σε πολιτική πράξη.

Γεννήθηκα Στο Ρουμελι, ένα χωριό του Ρεθύμνου Κρήτης. Θυμάμαι τότε της μεγάλες βεγγέρες της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης που οι άνθρωποι ζούσαν και βίωναν τα μικρά και τα λίγα και απέδιδαν μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι στα ασήμαντα και πολύπλοκα καταναλωτικά "αγαθά" του σήμερα.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου: Η αγάπη μου για την γιορτή, για την γιορτή της επικοινωνίας που σήμερα ολοένα χάνεται.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου: Τα μειονεκτήματα μου είναι πολλά. Κατά καιρούς εμφανίζονται. Αλλά βλέπεις τα ίδια μειονεκτήματα γίνονται πλεονεκτήματα. Θα μπορούσα όμως να αναφέρω χωρίς νάμαι απόλυτος τον ακραίο συναισθηματισμό μου.

Η αγαπημένη μου απασχόληση: Ανεπιφύλακτα οι αγροτικές δράσεις συνοδευόμενες με ένα αγροτικό ρομαντισμό. Νομίζω ότι η γη σου μιλά βαθύτερα και σε διδάσκει συνεχώς. Aμφιβάλλω αν οι αγρότες σήμερα βιώνουν αυτή την αίσθηση. Ακόμη στέκομαι καλά στις πολιτιστικές συζητήσεις και τους πολιτικούς προβληματισμούς. Να ξαναφέρουμε την πολιτική στη ζωή.

Η αρετή που θαυμάζω περισσότερο σε έναν άνθρωπο: Την θετική διάθεση, την αυτονομία την αυτοδιαχείριση και την ευτραπελία αντίληψη. Αυτό το παιγνίδι του πνεύματος που δίνει χρώμα ρυθμό και τόνο στη ζωή.

Θεωρώ σημαντικό στους φίλους μου: Τις ιδέες τους και το πάθος για την υπεράσπιση τους. Ακόμη την δύναμη αυτοκριτικής.

Θεωρώ έσχατο βαθμό δυστυχίας: Την έλλειψη μετριοφροσύνης.

Θα ήθελα να γίνω: Ένας ποιητής σ΄αποβάθρες της μέσης Ανατολής ή στις αγορές του Καΐρου πλημμυρισμένες με χιλιάδες αρώματα και χρώματα και μουσικές και οι νύχτες να είναι μέρες και οι μέρες να είναι νύχτες.

Θα ήθελα να ζήσω: Σε τόπους και χρόνους συμπαντικούς έξω από την γραμμικότητα του χρόνου, χωρίς καταξιωτικούς μηχανισμούς μ΄ένα βαθύ αίσθημα ελευθερίας που δεν χωρά διακρίσεις και αποκλεισμούς και συντεταγμένες δημοκρατίες.

Το χρώμα μου είναι: Το κόκκινο προς το μελιτζανί που γίνεται αιμάτινο. Είναι το χρώμα που παίρνει η πλατεία του Ελ Τζαφνά στο Μαρακές την ώρα του δειλινού. Τότε τα συναισθήματα είναι ανοιχτά και νιώθεις όμορφα εκθείος.

Συχνά αναρωτιέμαι: Αν ο άνθρωπος καταφέρει να συναντήσει τον άνθρωπο. Συνήθως συναντά ένα θηρίο μέσα του.

Θεωρώ ενδιαφέρον: Να κάνουμε πράγματα και όχι να μιλάμε για πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε.

Αγαπώ: Τα μικρά και τα απρόβλεπτα που μπαίνουν στη ζωή μας και μας "χαλούν" τον ύπνο μας.

Διάβασα: Πρόσφατα ένα μικρό βιβλίο του Στέλιου Ράμφου με τίτλο "Φθόνος, Τρόμος, Πόλεμος" και εντυπωσιάστηκα για μια ακόμη φορά από τον τρόπο που χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα για να πείσει για οτιδήποτε.

Οι αγαπημένοι μου λογοτέχνες: Για να μείνω στην Ελλάδα θα σταθώ στον Γεώργιο Βιζυινό που ένα μεγάλο μέρος της ζωής του πέρασε σε ψυχιατρείο της Αθήνας και έγραψε το "Τελευταίον της ζωής μου Ταξίδιον", ένα απίθανο κείμενο. Από νεώτερους θα αναφέρω το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη "Κουστούμι από χώμα" που αφορά τα Χανιά και την Κρήτη.

Ταξιδεύω με: Όλα τα μέσα χωρίς διάκριση. Το σημαντικότερο είναι το ταξίδι με το ταξίδι να μεγαλώνει ο κόσμος μας και ακόμη η ταυτότητα μας. Όσο ταξιδεύουμε τόσο λιγότερο ρατσιστές γινόμαστε και τόσο αγαπούμε την Ελλάδα περισσότερο.

Μου αρέσει: Να μπαίνω συχνά σε μια καινούργια "αίσθηση" του μη-πράττειν δίπλα στις ακρογιαλιές με καλούς φίλους τυλιγμένοι με τις σιωπές μας.

Δεν μου αρέσει: Να τρέχω για ασήμαντα πράγματα μιας ενορχηστρωμένης γραφειοκρατίας που σκοπό έχει να σε διαλύσει. Δεν μου αρέσει να βλέπω γύρω μου οικιστικές αυθαιρεσίες αγνοώντας αισθητικές του περιβάλλοντος χώρου.

Οι άνθρωποι γύρω μου: Πολλές φορές μπαίνουν σε αλλοτριοτικές διαδικασίες. Όταν το συνειδητοποιούν είναι έτοιμοι να δραπετεύσουν από αυτές κι αυτό είναι ενθαρρυντικό για το μέλλον.

Θα ήθελα να συναντήσω: Τον Κώστα Αξελό και να πιούμε καφέ στο Παρίσι και να συζητήσουμε τις καινούργιες του σκέψεις.

Φαντάζομαι: Ένα κόσμο σ΄ένα πλανητικό χωριό χωρίς την κυρίαρχη φοβισμένη ψυχολογία και χωρίς τρομολάγνες πολιτικές.

Ανησυχώ: Γι΄αυτούς που ανησυχούν για μένα και φοβάμαι γι΄αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Θέλω να πάω: Ξανά στην Ινδία. Εκεί βιώνεις τον συμπαντικό χρόνο και μεθάς με καινούργια χρώματα.

Ο αγαπημένος μου φανταστικός ήρωας: Ένας καινούργιος Γκάντι.